Bezstresowe wychowanie, wytrwałość i egoizm
Podobno niektórzy rodzice wychowują swoje dzieci bezstresowo. Większość, o ile nie wszyscy moi znajomi są przeciwni takiemu wychowaniu i odnoszą się do niego negatywnie. Czy rzeczywiście świadomie wychowują dzieci?
Wychowanie bez stresu
Czym jest bezstresowe wychowanie? To metoda wychowawcza, która polega na otaczaniu dziecka opieką ponad jego potrzeby, bez wyznaczania mu granic. Dziecko funkcjonuje w środowisku pozbawionym zasad, które koncentruje się na przyjemnościach i potrzebach dziecka. To taka perspektywa, gdzie dziecko uczy się wyłącznie o swoich potrzebach, niekoniecznie zwracając uwagę na potrzeby otaczających je ludzi. Opiekunowie tworzą wokół wychowanka środowisko, które nastawione jest na unikanie trudności, wybieranie takich rozwiązań, które są w danym momencie przyjemne i wygodne. To unikanie konfrontacji, rozczarowań i…
Tutaj trzeba sobie powiedzieć wprost.. to unikanie okazji do nauki. Doświadczania życiowe, również te nieprzyjemne, uczą nas wielu, bardzo różnych rzeczy. Prostym przykładem może być odmowa. Jeżeli odmawiasz czegoś dziecku, to uczysz je cierpliwości, szanowania zdania innych, radzenia sobie z uczuciem porażki lub odrzucenia, szukania innego rozwiązania. Inny przykład to mobilizowanie dziecka do robienia rzeczy, których nie lubi, np. pójścia na spacer lub przeczytania lektury. Nie chodzi tutaj o zmuszanie dziecka do robienia wszystkiego, co nie sprawia mu przyjemności, ale o budowanie charakteru poprzez przełamywanie się, poprzez mobilizację. Jako dorośli dobrze znamy to uczucie, że czasami nam się nie chce. Mam takie dni, że nie chce mi się iść na trening, w ogóle niewiele mi się chce. Jeżeli zostanę w domu, to jeszcze bardziej będzie mi źle, ale mobilizuję się, aby na trening iść, a w efekcie zawsze wracam zadowolona ze spotkania z ludźmi, z ruchu, którego doświadczyłam, wspaniałej atmosfery, satysfakcji, że zrobiłam coś konkretnego itp.
Świat bez zakazów
Odpuszczając zbyt często dziecku lub dając mu przyzwolenie na rzeczy, które mogą mu zaszkodzić lub mieć negatywny wpływ, nie pomagamy mu. Blokujemy jego rozwój psychofizyczny. Wiem, że trudno jest przekonać przedszkolaka, aby przeprosił kolegę, dla którego był niemiły. To wymaga od niego wyjścia ze strefy komfortu. Ale na tym polega rodzicielstwo, aby utrzymywać równowagę pomiędzy pozostawaniem i wychodzeniem ze strefy komfortu u dziecka.
Wychodzenie ze strefy komfortu to ten moment, kiedy doświadczamy czegoś nowego, co jest dla nas stresujące, budzi w nas oprór. Nie oznacza to, aby robić coś zupełnie wbrew sobie. To by była przemoc. Mówię tutaj o tym, aby pokazywać dziecku świat taki jakim jest, czyli pełen innych ludzi, z którymi czasami współpracujemy, a innym razem wchodzimy w konflikty, a jeżeli wchodzimy w konflikty, to jakoś z nich wychodzimy. To świat w którym czasami nam się coś nie udaje, ale to nie oznacza, że jest coś z nami nie tak. Porażka ma budować, bo z błędu mamy wyciągnąć wnioski i w przyszłości zrobić to samo lub coś podobnego, lepiej.
Jeżeli Twoje dziecko zawsze będzie robić to co chce, nie będzie musiało robić nic niewygodnego, trudnego, niczego co wymaga trudności, cierpliwości, odmowy samemu sobie, dostosowania się… to nie poradzi sobie w życiu. Nie poradzi sobie w życiu, bo codzienne sytuacje są stresujące. Stres objawia się w naszym życiu w rozmaity sposób, a jego nasilenie nigdy nie jest takie samo.
Dobry stres
Co wywołuje u nas stres? Smutek, żal, złość, zaskoczenie….
Co powoduje stres? Utratę energii (jest mi tak smutno, że nie mam na nic siły) lub jej wzrost (jestem tak wściekła, że aż ręce mi się trzęsą)…
Stres może nas mobilizować do wielu rzeczy, np. martwiąc się o to, czy zdążę na autobus, bardziej skoncentruję się na przygotowaniach i mam szansę wyjść z domu na czas. To wymaga jednak doświadczenia. Aby stres był pomocny i nas rozwijał, musimy uczyć się radzić sobie z nim. Nie pozwolić mu przerodzić się we frustrację. Dajcie dziecku doświadczać życia: konfliktów, prób wykonania zadania, kontaktów z innymi ludźmi, krytyki, pochwał, brania pod uwagę potrzeb innych. Nigdy nie pozwólcie, aby stres – ten negatywny, zapanował nad Waszym życiem. Pracujcie nad tym, aby zdrowy stres towarzyszył życiu Waszych dzieci.
Jest bowiem taka mała pułapka w bezstresowym wychowaniu. Jeżeli wszystkie trudności weźmiecie na siebie, to i tak pojawi się inny stres. Każda błahostka będzie Twoje dziecko wyprowadzała z równowagi. Nie ma życia bez stresu, potrzebujemy go. Z tego powodu, jeżeli uchronisz dziecko przed jednym - większym stresem, to przyjdzie inny - mniejszy, ale dla Twojego dziecka równie dotkliwy. Nie życzę Wam jednak histerii z powodu tego, że skończyły się lody, a raczej realnego smutku z powodu np. śmierci chomika. I chociaż brzmi to może okropnie, ale to jest prawda o edukacji i wychowaniu. Nieprzyjemności w życiu Twojego dziecka, oczywiście w ramach zdrowego rozsądku, pozwolą mu osiągać sukcesy w życiu i być człowiekiem inteligentnym emocjonalnie, a nie egoistą, który poddaje się choćby najmniejszej frustracji.
Jeżeli nie wychowujesz bezstresowo to nie oznacza, że Twoje dziecko ma być nieszczęśliwe. Wręcz przeciwnie – bawcie się bajecznie, wyjątkowo i najczęściej jak to możliwe, ale pamiętajcie o równowadze między przyjemnościami i obowiązkami. Wyznaczajcie sobie granice.
